In Nederland stonden aan het eind van de 19 e eeuw ruim tienduizend windmolens. Die raakten in onbruik. Veel molens zijn zelfs stilgezet en afgebroken en ook de kennis van het werken met molens dreigde verloren te gaan. Het molenaarsambacht staat nu gelukkig op de lijst voor het immaterieel cultureel erfgoed. Het gaat om een ambacht dat mensen niet kwijt willen en door willen geven aan volgende generaties!

Molenaar Arend Castelein is blij met de erkenning van de UNESCO. Hij hoopt op “meer aandacht voor het vak, vooral van jongeren.” Castelein is vrijwillig molenaar en leermeester. Hij runt de Marsumer poldermolen, een in 1903 gebouwde grondzeiler met een in- en uitmaalinstallatie. “Een prachtig beroep,” vindt Castelein, “vooral het werken in de natuur,met wind en water!”

Gerlof Osinga volgde zijn molenaarsopleiding op de Marsumer molen en rondde zijn lessen medio november af. Hij is nu gediplomeerd vrijwillig molenaar en is regelmatig op molen Rentmeester bij Menaam en bij Arend, op de Marsumer molen, te vinden. “Een oud werktuig bedienen, bezoekers enthousiast maken, kennis delen en het verhaal van de molen vertellen,” vindt hij prachtig. Vrijwilligers en molenaars zijn onontbeerlijk en hard nodig. Zonder zouden de molens het zelfs niet redden. De hoop is dat plaatsing op de UNESCO-lijst meer jonge mensen naar de molens en de opleiding trekt.